YEŞİM (ROMAN) 13. BÖLÜM

Metin, hemen o an kararını verdi, Soma'ya gidecek, Fatma'ya ve kızına sahip çıkacaktı. Fıstıkağacı'nda boş duran muhteşem dublex daire ne güne duruyordu? Paraya ihtiyaçları olmadığından, kötü bir kiracıya vermektense, boş kalmasını tercih etmişlerdi. Hemen iç mimara talimat verir, dayar, döşer. Anne, kızı oraya yerleştirirdi. Sonrası kolay. Daha önemlisi avukatını çağırtıp vasiyetinde değişiklik yapmalıydı. Yıllar sonra da olsa Fatma ve kızı için bir şeyler yapabilecekti. Geçmişi geri getiremese de, kader ona yaptığı hatayı telafi imkanı sunmuştu. Aklından böyle geçiriyordu. 

Telefonunu aldı ve avukatı Hayrettin beyi aradı. Az sonra iki adam sade kahvelerini içiyor ve bu konuyu konuşuyorlardı ki, kapı aralık olduğundan, Zerrin'in tesadüfen kulak misafiri olduğunu fark etmediler. Normalde, kızı, koridordan geçerken sık sık babasıyla avukatının konuşmalarına kulak misafiri olur ama sıkıcı bulduğu için dinlemeye kalkışmazdı. Bu sefer farklıydı. Babası,

"Bu kız benim kızım Hayrettin. Yıllar önceki gönül maceramdan olan kızım!" demez mi?

Zerrin'in kahverengi gözleri kocaman açıldı. Gizlendi ve can kulağıyla babasıyla avukatı dinlemeye başladı:

"Bu durumdan eşimin ve çocuklarımın haberi olmayacak. Eşim, Fatma hakkında biraz bir şeyler biliyor, rahmetli annemin boşboğazlığı. Ama bebekten bahsetmemiş. Yani tüm hikayeyi bilmiyor. Bilmesin de zaten."

"Tabii efendim, anlıyorum."

"Fatma'ya ve kızıma olan sorumluluğumu yıllar sonra da olsa yerine getireceğim."

" Anladım. O zaman ben müsaadenizi isteyeyim efendim. Hemen işe koyulayım."

diyen avukat Hayrettin ayağa kalktı. Zerrin, kapı dinlerken yakalanmamak için koşa koşa kardeşinin odasına gitti. Yerlerin bol tüylü halı kaplı olması işe yarıyordu. Koştuğunu kimse duymadı. Kulağında kulaklık, bilgisayarda oyun oynayan kardeşi Aslan, kızı görünce kulaklığı çıkarttı ve ablasına baktı:

"Abla? Bir şey mi oldu? Yüzün bi tuhaf?"

"Şştt! Sorma! Babamı, Hayrettin amcayla konuşurken duydum! Kahretsin! Bizim bir üvey kız kardeşimiz varmış!"

"NE?"

"Ya! Duy da inanma! Bak şimdi...."

diyen Zerrin, duyduğu her şeyi kardeşine anlattı. Sinirden yüzü pancar gibi kırmızıydı.

"Vay canına! Bizim peder geçmişte ne hurmalar yemiş! "

" Sorma! Bir de, kızı ve anasını Fıstıkağacı'ndaki daireye yerleştirecekmiş!"

"Oha! Senin en sevdiğin ev! Hep orada oturmak istiyordun."

" Hem de nasıl!"

"Tüm mirasa da ortak edecekmiş! Avukatına talimat verdi bile. Madenin hisseleri! Evler, arabalar, bankadaki para, her şey!"

"İyi de abla ne yapabiliriz ki? Elimizden bir şey gelmez. Babamıza karşı mı geleceğiz?"

" Yok tabii ki ama babamın ruhu duymadan, ben bu duruma el koyacağım. Hani bana aşık biri vardı da annem çok kızmıştı, görüşmemi yasaklamıştı. Hatırladın mı?"

"Şu mu?" diyen Aslan, parmağıyla çenesine bir çizgi çeker gibi yaptı. Ablasının sözünü ettiği Çetin denen adamın yanağında eskiden kalma bir bıçak yarası izi vardı.

"Evet o! Çetin."

"Ama abla o adam Mafya diyordun sen."

"Daha iyi ya! Bana demişti ki, sana yan bakanın dizlerine sıktırırım!Hihihihi."

"Abla ama tehlikeli biri bu adam. Emin misin? Sonra başın derde girmesin?"

"Zaten yeterince dertte."

"Nasıl dertte?"

Zerrin, uzun zamandan beri içini dökmek, sırtındaki kayanın yükünü güvendiği biriyle paylaşmak istiyordu. Paylaşırsa yükler azalırdı. Sinemada şantajcıyı nasıl ortadan kaldırdığını fısıltıyla anlattı. Şoke olma sırası kardeşindeydi.

"Aman Allah'ım! Abla! Ne yaptın sen? Katil mi oldun? Hem de babamın silahıyla?Yakalanırsan yıllarca yatarsın! Ya annem, babam öğrenirse? "

"Şşşt! Yavaş konuş! N'apiiim! Babamlara mı anlatsaydı? Ömür boyu bana şantaj mı yapsaydı? Kolyem? Arabam? Verecek bir şeyim kalmayınca ne yapacaktım? Ekip otosu kapıya gelecekti. Binnur ve ailesi benden şikayetçi olacaktı. Rezil olacaktım. Üstelik Serdar, Binnur'un suçsuz olduğunu anlayınca belki tekrar kızla evlenecekti. Gerçi belki de evlenmezdi; sonuçta, düğünden bir gün önce eski sevgilisi çağırınca, koşa koşa evine gittiğine göre! Kumpasçı kız diye adım çıkardı sosyetede! Herkes beni dışlardı. Daha sayayım mı! Yapmak zorundaydım işte!"

Aslan, ayağa kalktı, iki eli başının üstünde! Kafası kopuk tavuk gibi bir sola, bir sağa yürüyordu.

"Offf! Abla! Off! İnanmıyorum! Ya! Nasıl yaparsın?"

"Korkma ablacım. Bak bir ayı geçti, polis bulsa çoktan bulurdu beni. Bayağı rahatladım. Şşt! Artık bu sırrımı sadece sen biliyorsun. Aman diyeyim uykunda bile konuşma!"

"Deli misin abla! Seni hapse mi göndereyim?"

"Biliyorum, göndermezsin de, dikkat et, yerin kulağı vardır. Bu işi de halledeceğim. İnsanın güçlü dostlarının olması çok iyi bir şey. Zaten bu dünyanın kanunu böyle değil mi? İşler böyle yürüyor. Bizim olanı korumak en doğal hakkımız. Dağdaki gelip bağdakini kovamaz! Hayır efendim! Herkes yerini bilecek! Yok öyle şey! Kim oluyor ki o kız? Babamın bir tane kızı var! Bir tane! O da benim!"

"Evet abla. O kim oluyormuş?"

"Ha, bir de bizim madende çalışıyormuş! Şu oyunu kapat da google'ı aç, "Maden işçisi kız, Soma." yaz, tıkla, bakalım ne çıkacak?"

Aslan, ablasının dediğini yaptı. Enter'a basınca karşısına başında sarı madenci bareti, kapkara yüzünde zümrüt gibi iki yeşil göz, kuzgun siyahı saçlarla genç kızın fotoğrafı ekrana geldi.

Kardeşi, ayakta durmuş ekrandaki kıza bakan ablasına döndü.

"Ablacığım, bu kızı da mı?"

Cümlesinin sonunu getiremedi. Ablasını tanıyamıyordu. Sormaya korkuyordu.

"Merak etme. Bu sefer ben bir şey yapmayacağım. Aptal değilim. Çetin, benim yerime halleder. Bu kız ayağımızın altından kalkmalı.

"Yapma abla. Gözünü seveyim. Yapma."

"Deli misin Aslan? Acırsan acınacak hale gelirsin. Kimsenin anası, babası ömür boyu başında kalmıyor demez miydi hep teyzem? Onlara bir şey olursa ne yapacağız? Sen daha lise sondasın. Ben daha öğrenciyim. Herkes, akbaba gibi üşüşür, elimizde olanı almaya kalkarsa? O kızla anası, bizi kendi evlerimizden kovarlar bile! "

Bu tür şeylerin olduğunu duyan Aslan, Zerrin'in sözleriyle ikna olmuştu. Bir şey diyemedi. Artık, Yeşim, Zerrin'in hedefindeydi. 


Devam edecek...

Yazan: Müjde Dural
Not: Bu hikayedeki kişilerin, kurumların ve olayların gerçek kişilerle ilgisi yoktur. İsim benzerliğidir.