NANKÖRLÜK

Bu aralar siyasi yazıları bıraktım; kalp kırmak, pot kırmak, nankörlük gibi hepimizin başına gelen şeyleri yazıyorum. Bugün de çok uzun yıllar önce birebir yaşadığım bir anımı anlatacağım ki, nankörlük denince aklıma ilk bu olay gelir.

Şimdi 70'li yılların başları... gencecik, üniversite öğrencisiyim. Burası okulumuzun terasıydı. Boğaza nazır. Nefis manzaralıydı. Sağda, ayakta duran, beyaz tişörtlü, kahverengi hırkalı olan benim. Ortadaki gözlüklü en sevdiğim arkadaşım Işıl. Maalesef çok genç yaşta ailesiyle bir trafik kazasında kaybettim. Hâlâ çok üzülürüm. Keşke ben ölseydim de o yaşasaydı. Fotoğrafı, çizgili kazaklı olan arkadaşımız, Facebook'ta paylaşmış; ondan kopyaladım. Bende de var albümde ama taratmaya üşendim. 

Oturduğumuz apartmanda çok tatlı bir komşumuz vardı. İşte bu tatlış komşumuzun bize göre çok uzakta (Bakırköy'de) oturan kız yeğenleri vardı ve teyzelerini ziyaret için bizim oturduğumuz apartmana yani Üsküdar'a geldikçe, onlarla da tanıştık; samimi olduk. En küçük olan yeğeni, uzun süre teyzesinde kalır ve o zaman ilkokulda olan kız kardeşimle neredeyse her gün birlikte vakit geçirir, evcilik, berbercilik filan oynarlardı.

Şimdi, ortanca yeğeni, liseyi bitirmiş. ÖSS'yi kazanmış. Benim okulu ve bölümü istiyormuş. Puanı da yetiyor ama tabii bir de resim sınavına girmek zorunda. Bakırköy'de oturuyorlar ya, oradan bizim okul çok uzak; teyzesinden daha kolay gider sınava diye düşünmüşler. (Bizim okul dediğim o zamanki adıyla DGSA yani Devlet Güzel Sanatlar Akademisi'ydi sonra ismi Mimar Sinan Üniversitesi olarak değiştirildi.) ÖSS puanı yetse de, resim sınavını kazanamayan giremiyordu. Bildiğim kadarıyla hâlâ da ayrıca resim sınavı isteniyor.

Neyse işte, bunu öğrenince, resim sınavında kazanması için resim, çizim gösterdiğimi de hatırlıyorum. O mu teklif etmişti; ben mi " Bak şöyle çiz, böyle çiz" mi demiştim valla o kadarını hatırlamıyorum. Biraz bizim evde resim çalıştırdım. Kendisine söyleyip moralini bozmadım ama yeteneği yoktu.

Derken, sınav günü geldi. Şimdi bu kız benim okulun yolunu bilmez. O zaman cep telefonu filan daha icat edilmemiş, taksiye binse konum, monum navigasyon filan icat edilmemiş. Zorluk olmasın; zaten sıcacık yaz günü...havalar güzel dedim ki,

"Gel beraber gidelim. Ben götüreyim seni bizim okula."

Bu tabii çok sevindi. Sırf onun için erkenden kalktım. Önce dolmuşla Üsküdar. Oradan vapurla Beşiktaş. Okula geldik. Tam sınava girecek;

Şu an hatırlamıyorum kimliğini mi ne unutmuş! Sınav görevlileri

"Siz sınava girin. Arkadaşınız telefon etsin kimliğinizi getirsinler." dediler.

Bu sevindi, annesinin telefonunu bir kağıda yazıp bana verdi. Kendisi de sınava girdi. 70'li yıllar dedim ya cep telefonu yok, okulun hemen karşısındaki kebapçıda böyle jeton yerleştirilen sabit telefonlar olurdu, oradan telefon ettim. Anasına durumu anlattım.

"Ben okulun kapısındayım, üstümde kot pantolon var, uzun, kahverengi saçlıyım vs."

dedim;  anneleri doktordu ve hiç görmemiştik. Kapıda bekliyorum. Ta Bakırköy'den Beşiktaş az yol değil. Sonunda baktım koşa koşa alı al, moru mor bir teyze geliyor. Kimliği bana verdi, çok çok teşekkür etti, gitti. 
Kaç saat sürdüyse resim sınavı bitti. Birlikte konuşa konuşa, eve döndük.

Bir süre teyzesinde kaldı, arada yine birbirimize gittik, geldik. Karşılıklı çaylar, maylar içiyoruz.

Bir gün, öğleden sonra. Baktım alt katta bu kızcağızın sesi geliyor. Bizim hemen altımızdaki komşunun kızına

"Allahaısmarladık'a geldim, biz gidiyoruz" diyor.

Ha, ha, ha, hi, hi, hi epey konuştular. Hemen alt katımız olduğu için konuşmalar duyuluyor. Ben de, kız kardeşim de birazdan kapıyı çalar, bize de Allahaısmarladık der diye bekliyoruz.

Ne oldu biliyor musunuz?

O bir merdiveni asla çıkmadı, zilimiz çalınmadı. Öylece gitti!

Kız kardeşimle birbirimize baktık. O da çok şaşırdı. Ben kendimi enayi gibi hissettim. Hiç mecburiyetim olmadığı halde ona resim öğrettiğime, hiç mecburiyetim olmadığı halde o gün onun için erkenden kalktığıma, okuluma götürdüğüme, anasına telefon ettiğime, anasının gelmesini ve sınavı bitene kadar kendisini beklediğime bin pişman oldum.

Siz, siz olun kimseye durduk yere iyilik filan yapmayın.

Ne derler, üç kuruşluk insana beş kuruşluk değer verirsen, kalan iki kuruşa seni harcar.

Ben olmasam o gün büyük ihtimalle o sınava giremeyecekti. Neden derseniz, yaz günü, okul bomboş. Bir, iki öğretmen var; sınavda görevli. Bir polis vardı, kapıyı kolluyor. Benden başka tanıdığı yok, cep telefonu desen daha icat edilmemiş. Kim arayacaktı anasını? Öyle şimdiki gibi kapının önü ana, baba günü değildi. Gayet iyi hatırlıyorum. Kimse gelmemişti bile kızı, oğlu için. ÖSS sınavı filan değildi çünkü. Hani öyle olsa tanımadığı birinden rica ederdi, o da insanlık öldü mü der bunun için gider telefon ederdi. O da yoktu. Bomboş okul, bomboş kapının önü. Hatta anası geldiğinde okulun kapısında benden başka bekleyen yoktu. O, telefon edenin ben olduğunu, ben de gelen kadının, kızın annesi olduğunu hemen anlamıştım. Bugün gibi gözümün önünde. 

Velhasıl çok nankör tanıdım ama hiçbirinin dört patisi yoktu ve tüylü değildi. Kedilere nankör derler ama değildir.

Ha, sınavı sorarsanız; kazanamadı.