Geçen Çarşamba, ilk bölümünü paylaştığım Yeşim'in roman halinin ikinci bölümünü paylaşırken, resimli özetten farklı olarak isim değişikliği yaptım. Aslında roman halinde Fatma'yı da Gülbahar olarak yazmışım. Tek tek hepsini silip özetle aynı olsun diye Fatma yapıyorum ama bir yerde Bahar olarak kalmış!. :))) isim değişiklikleri beni mahvediyor. Gözümden kaçıyorlar. Yıllar önce yayınevinin editörü demişti. İnsan kendi yazdığını kontrol ederken; bir süre sonra böyle isim, vs. farklılıkları gözü seçemezmiş. (Demek editörler bu yüzden var. )Ne olur kusura bakmayın, öyle olursa bana söyleyin ki, düzeltme imkanım olsun. Yeşim'in küçük kardeşinin ismi özetinde Hasan'dı ama Burakcan olsun istedim. Çocuk ismi olarak Hasan komik geldi:) Keyifli okumalar 😊
***
"A üzeri 2, artı 2 A, artı 1, çocuklar şimdi buraya dikkat ediyoruz: 4 ile bölümünde kalan sayı kaçtır diyordu soru. Şimdi A üzeri 2 ......"
Simsiyah saçlarıyla tezat beyaz teni ve kalp biçimi, pürüzsüz yüzündeki iki zümrüt gözüyle Yeşim'e bakan delikanlılar, matematiğe odaklanmakta güçlük çekiyordu. Böyle küçük yerlerde evlilikler genellikle görücü usulüyle olurdu ve bir tanesinin annesi şimdiden kızı, müstakbel gelin adayı olarak görmeye başlamıştı bile. Yeşim'in haberi yoktu ama içinden
"Böyle güzel gelinim olsun, 50.000 lira borcum olsun. " diyordu.
***
Fatma ise hazır Yeşim dershanedeyken kızın odasını toplamaya başladı. Kırk yaşına yaklaşan kadıncağız, pijamaları katlanmamış, çorapların teki oraya, teki buraya atılmış, yarısı yerde, yarısı gökte yorgana bakarken, memnuniyetsiz bir şekilde başını iki yana salladı. Kızı, on sekizine gelmişti ama hâlâ yatağını yapmayı öğretememişti. Bahanesi de hazırdı:
"Aman anneeee! Nasılsa akşam yine yatacağım! Ne gerek var?"
"Kız sen bu gidişle başıma kalırsın. Kimseler almaz! Pasaklı!"
Annesi öyle diyor ama bir yandan da gülüyordu. Böyle güzel bir kız da evde kalırsa, kimse koca bulamazdı. Yatağı yaptıktan sonra; dolabın tozunu almak için içindekileri boşaltırken "Kiraz" ayağına düştü. Kiraz, Yeşim'in çok sevdiği Barbie bebeğiydi. Kırmızı elbisesinden ötürü Kiraz ismini de kendisi koymuştu ve yıllarca o bebekle birlikte uyumuştu. Annesi, bir elinde nemli toz bezi, diğerinde bebekle donakaldı. Kızı, Kiraz'ın sakladığı sırrı bilmiyordu. Annesi de bilmesini istemiyordu. Kadıncağızın gözleri daldı. Tam 11 yıl öncesine gitti.
11 YIL ÖNCE
Yeşim'in 7. yaş günüydü. Annesi, masayı hazırlıyordu ki, kapı çaldı. Gelen kargocuydu. Yeşim ve küçük kardeşi Burakcan da merakla kapıya geldiler.
"Yeşim Özbey?"
Fatma, şaşırdı:
"Ben, annesiyim. Bu ne?"
"Kargonuz var. Bir kimlik rica edeyim."
"Allah! Allah! Kızıma kim, neyim kargo gönderir ki?"
"Allah! Allah! Kızıma kim, neyim kargo gönderir ki?"
diyen Fatma, içeriden kimliğini getirdi. Delikanlı, kimlik numarasını yazdıktan sonra iyi günler dileyip giderken, Fatma, şaşkınlıktan çocuğa teşekkür etmeyi bile unuttu. Sonra, paketi inceledi, gönderici kısmındaki ismi gördü: Metin Haznedaroğlu. Pakette ne varsa, açmadan çöpe atacaktı ki, küçük kız sevinerek haykırdı:
"Anne! Yaş günüm ya! Bana hediye gelmiştir belki! Açsana anne, aç hadi."
Küçük kız, hediye olacağı içine doğmuş gibi sabırsızlıktan zıp, zıp zıplar ve "Hadi aç anne!" derken; Fatma, yazmasının oyalı kenarını çenesine sıkıştırdı, yutkundu ve dudaklarını sımsıkı sıkarak paketi açtı ve açmasıyla Yeşim;
"Hiiiiii!"
diye bir çığlık attı. Çocuk, kırmızı balo elbisesi giymiş, sarışın Barbie bebeğe büyülenmiş gibi bakıyordu. Çöpe atarsa, bunu kızına nasıl açıklayacaktı? İnsan kendi kızına bu kötülüğü yapamazdı. Hele de yaş gününde ama eşi gelince adamcağıza
“Namussuz utanmadan bir de hediye göndermiş” mi diyecekti? Yeşim ağlayıp, zırlamadan çöpe nasıl atacaktı? Tam bunları düşünürken Burakcan;
"Babam geldiii! Erken geldi. Yaşasın!" demez mi?
Minik evlerinin penceresinden baktı. Yüzü kapkara adamcağız, yorgun argın geliyordu. Ne kadar yorulsa da yuvasının eşiğinden içeri ayağını atarken, gülümserdi. Yeşim bebeği kutusundan çıkartıp,
"Baba! Bak, yaş günüm için bana ne gelmiş."
diyerek babasına gösterirken, adam, karısının süt dökmüş kedi gibi tedirgin, dudağını ısıran, mahcup haline baktı. Çocuklar duymasın diye eşiyle fısıldaşarak konuştular. Zaten küçük kız sevinçten onlara kulak verecek halde değildi.
"O mu göndermiş?"
"Hee...çöpe atacaydım emme Yeşim çok beğendi, ağlar diye atamadım ne yapacağımı şaşırdım."
"Sakın ha! Kızımızı üzmeye değer mi? İyi yapmışsın. Atma sakın."
Fatma, kocasına sımsıkı sarıldı. Başına gelenlerden sonra Allah ona sanki "Bir kapıyı kapattım ama ötekini açıyorum. Mutlu ol." demişti.
"Sen ne iyi bir insansın. Hakkını ödeyemem. "
"Sen de dünyanın en iyi eşisin. Ben de senin hakkını ödeyemem. Eee? Bugün ponçiğimizin yaş günü. Sağ olsun usta izin verdi de, erken geldim. Pasta yaptın mı bakalım?"
"Yapmam mı? Bahçedeki çileklerden de koyduk üstüne."
Hüseyin, banyoya girip üzerindeki kömür karalarından arınmaya gitti, anneleri sofrayı kurdu, en ortaya çilekli pastayı koydular. Yemekler yenildi, alkışlar arasında mumlar üflendi, sonra diğer hediyeleri açmaya sıra geldi. Babası, resim öğretmeni olmayı hayal eden kızı için kırtasiyeden resim defteri ve küçük bir suluboya almıştı. Annesi de yeşil gözlerine yakışan yeşil ponponlu bir bere örmüştü hediye olarak. Yeşim, hediyelere bayıldı ama en çok bebeği sevmişti. Kimin gönderdiğini sorunca, babası " Çok uzak bir akraba, sen tanımazsın kızım" diye geçiştirdi. Yeşim, annesine dönerek;
" Elbisesi kiraz gibi kırmızı, ismi de Kiraz olsun bebeğimin." deyince, Fatma da
"Olsun kızım." diye başını salladı ve sofrayı toplamaya başladı.
Fatma, bahçeden gelen gümbürtüyle geçmişe yaptığı yolculuktan aniden döndü. Yeşim'in Minnoş, Şirret, Göbiş, Zoro gibi isimler taktığı pisiler birbirini kovalarken, çardak altındaki sandalyeyi devirmişlerdi. Bebeği, toz bezini bırakıp; "Amanın! Salçam!" diye haykırarak hemen pencereden baktı. Elleriyle yaptığı domates salçası, yuvarlak tepside güneş altında güzel güzel kuruyordu ve kediler salçasına bir şey yapmamıştı. Bir "Oh!" çekti, Kiraz'ı dolaba geri koydu ve toz bezini ıslatıp, sıkıp tekrar işe devam etti.
Karı, kocanın kızlarından bucak bucak gizledikleri sır, 19 yıl öncesine dayanıyordu.
Haftaya: GÖL BÜYÜCÜSÜ
"Anne! Yaş günüm ya! Bana hediye gelmiştir belki! Açsana anne, aç hadi."
Küçük kız, hediye olacağı içine doğmuş gibi sabırsızlıktan zıp, zıp zıplar ve "Hadi aç anne!" derken; Fatma, yazmasının oyalı kenarını çenesine sıkıştırdı, yutkundu ve dudaklarını sımsıkı sıkarak paketi açtı ve açmasıyla Yeşim;
"Hiiiiii!"
diye bir çığlık attı. Çocuk, kırmızı balo elbisesi giymiş, sarışın Barbie bebeğe büyülenmiş gibi bakıyordu. Çöpe atarsa, bunu kızına nasıl açıklayacaktı? İnsan kendi kızına bu kötülüğü yapamazdı. Hele de yaş gününde ama eşi gelince adamcağıza
“Namussuz utanmadan bir de hediye göndermiş” mi diyecekti? Yeşim ağlayıp, zırlamadan çöpe nasıl atacaktı? Tam bunları düşünürken Burakcan;
"Babam geldiii! Erken geldi. Yaşasın!" demez mi?
Minik evlerinin penceresinden baktı. Yüzü kapkara adamcağız, yorgun argın geliyordu. Ne kadar yorulsa da yuvasının eşiğinden içeri ayağını atarken, gülümserdi. Yeşim bebeği kutusundan çıkartıp,
"Baba! Bak, yaş günüm için bana ne gelmiş."
diyerek babasına gösterirken, adam, karısının süt dökmüş kedi gibi tedirgin, dudağını ısıran, mahcup haline baktı. Çocuklar duymasın diye eşiyle fısıldaşarak konuştular. Zaten küçük kız sevinçten onlara kulak verecek halde değildi.
"O mu göndermiş?"
"Hee...çöpe atacaydım emme Yeşim çok beğendi, ağlar diye atamadım ne yapacağımı şaşırdım."
"Sakın ha! Kızımızı üzmeye değer mi? İyi yapmışsın. Atma sakın."
Fatma, kocasına sımsıkı sarıldı. Başına gelenlerden sonra Allah ona sanki "Bir kapıyı kapattım ama ötekini açıyorum. Mutlu ol." demişti.
"Sen ne iyi bir insansın. Hakkını ödeyemem. "
"Sen de dünyanın en iyi eşisin. Ben de senin hakkını ödeyemem. Eee? Bugün ponçiğimizin yaş günü. Sağ olsun usta izin verdi de, erken geldim. Pasta yaptın mı bakalım?"
"Yapmam mı? Bahçedeki çileklerden de koyduk üstüne."
Hüseyin, banyoya girip üzerindeki kömür karalarından arınmaya gitti, anneleri sofrayı kurdu, en ortaya çilekli pastayı koydular. Yemekler yenildi, alkışlar arasında mumlar üflendi, sonra diğer hediyeleri açmaya sıra geldi. Babası, resim öğretmeni olmayı hayal eden kızı için kırtasiyeden resim defteri ve küçük bir suluboya almıştı. Annesi de yeşil gözlerine yakışan yeşil ponponlu bir bere örmüştü hediye olarak. Yeşim, hediyelere bayıldı ama en çok bebeği sevmişti. Kimin gönderdiğini sorunca, babası " Çok uzak bir akraba, sen tanımazsın kızım" diye geçiştirdi. Yeşim, annesine dönerek;
" Elbisesi kiraz gibi kırmızı, ismi de Kiraz olsun bebeğimin." deyince, Fatma da
"Olsun kızım." diye başını salladı ve sofrayı toplamaya başladı.
GÜNÜMÜZ
Fatma, bahçeden gelen gümbürtüyle geçmişe yaptığı yolculuktan aniden döndü. Yeşim'in Minnoş, Şirret, Göbiş, Zoro gibi isimler taktığı pisiler birbirini kovalarken, çardak altındaki sandalyeyi devirmişlerdi. Bebeği, toz bezini bırakıp; "Amanın! Salçam!" diye haykırarak hemen pencereden baktı. Elleriyle yaptığı domates salçası, yuvarlak tepside güneş altında güzel güzel kuruyordu ve kediler salçasına bir şey yapmamıştı. Bir "Oh!" çekti, Kiraz'ı dolaba geri koydu ve toz bezini ıslatıp, sıkıp tekrar işe devam etti.
Karı, kocanın kızlarından bucak bucak gizledikleri sır, 19 yıl öncesine dayanıyordu.
Haftaya: GÖL BÜYÜCÜSÜ
