YEŞİM (ROMAN) 31. Bölüm

Emin ailesinin evi, fırından yeni çıkmış kekten etrafa yayılan pişmiş elma ve tarçın kokuyordu. Aydan, Fatma ve Yeşim oturma odasında sohbet ediyor; bir yandan da ince belli bardaklarda sıcacık çay içip, Yeşim'in eliyle yaptığı elmalı keki yiyorlardı.

Kız, annesine ve kendisine evlerini açan, çok sıcak davranan bu aile için bir şeyler yapmak istemişti. Bir gün önce de Aydan Hanım'ın

"Yorulmayın; ne gerek var? Aşçı yapar." demesine rağmen, ana-kız kendi elleriyle incecik, kalem gibi yaprak sarma sarmıştı.

Aydan tam

"Oğlum diye demiyorum Fatmacığım, Serdar hiç öyle başka gençler gibi kavga, döğüş bilmez. Bazen acaba bu çocuğu çok mu böyle hani ne derler cam fanus içinde yetiştirdik diye üzüldüğümüz olur babasıyla..."

Tam bu lafın üzerine, Serdar az önceki kavgada oluşan mor göz, patlak kaşla içeri girmesin mi!

"Hiii! Oğlum? Bu ne hal? Ne oldu gözüne? Mosmor!"

"Şeyy, bir şey yok ya, biraz kavgaya...."

"Ne? Aaa! Ayol tam oğlum başka gençler gibi kavga, döğüş bilmez derken!"

Yeşim, kendini tutamayıp kikirdeyince, Serdar yalancıktan kızdı:

"İyi valla, ben senin için dayak yiyeyim sen gül Yeşim Hanım!"

Kızın kocaman yeşil gözleri açıldı

"Ne? Benim için mi?"

Yeşim, bu sefer mahcup olmuştu. Serdar

"Üzülme üzülme...ben kaşındım. Dedektif Feridun amca beni uyarmıştı ama dinlemedim."

diyerek olanları anlattı. Bu sefer şaşırma sırası Aydan. Fatma ve Yeşim'deydi.

"ZERRİN mi? AAAAA!"

diyerek üçü de elleriyle ağızlarını kapattılar. Serdar olanları anlatırken, dedektif, Zerrin'in babasıyla görüşmeye gitmişti. Polis, Zerrin için yakalama kararı aldırtırken, bilmedikleri bir şey vardı. Ağaçların arkasından Çetin'in bir adamı, olanları görmüş ve telefonuyla anında adamı uyarmıştı. Çetin, pılısını pırtısını toplayıp, Türkiye ile arasında "suçluların iadesi anlaşması" olmayan bir ülkeye uçmadan önce, Zerrin'e son bir iyilik yaptı. Ne de olsa kıza zaafı vardı.

"Kaç çabuk! Polis peşinde!"

diye tek kullanımlık bir cep telefonundan mesaj attı.

Zerrin, o panikle, koşarak babasının çalışma odasına gitti. Annesi, sosyetik arkadaşlarıyla briç günündeydi. Kasanın şifresini biliyordu. Hemen açtı. Kendisine uzun süre yetecek kadar döviz, altın, pırlanta aldı. Kardeşi Aslan da korkmuştu. Sonuçta suç ortağı sayılırdı. O da ablasıyla gelmeye karar verdi. Birlikte polislerden kaçma fikri, adrenalinlerini arttırıp, kendilerini kahraman gibi görmelerini sağlıyordu. Bir yerlerde saklanıp sonra sahte pasaportla yurt dışına tüymeye karar verdiler. Arabaya binip son hızla yola çıktıklarında, ekip otosu da hızla eve doğru geliyordu.

Dedektif Feridun Tunaoğlu ise Metin Haznedaroğlu'nun holdingdeki odasındaydı. Adam, duyduklarından sonra sanki on yıl almış gibi çöktü.

"Nasıl olur? Kızımın Yeşim'den haberi yoktu ki.....bir yanlışlık olmasın? İftira olmasın?"

"Metin Bey, tecrübeme dayanarak şunu söyleyebilirim; evlerimizde tedbirli olmayız çünkü evimiz en güvende hissettiğimiz yerimiz, kalemizdir. Siz, avukatınızla Yeşim'le ilgili telefonda konuşurken kızınız istemeden kulak misafiri olmuş olabilir."

" Haklısınız. Kesin duydu. Ben çalışma odamın kapısını kapatmam. Madencilik günlerimden kalma "kapalı kapı fobim" var. Allah'ım! Öz kızım! Az kalsın kardeş katili olacakmış! Ben nerede hata yaptım? En iyi okullarda okuttuk, ne isterse yaptık, piyano istedi aldık, midilli istedi aldık, araba istedi aldık....."

"Maalesef sadece bunlar yetmiyor. Mesleğim gereği çok zengin ailelerle çalıştım. Naçizane gözlemlediğim bir şey var. Bol paralar veriyorlar çocuklarına, çocuğuna tekne, uçak alan var! İyilik yaptıklarını sanıyorlar ama değil."

"Anlıyorum...haklısınız ne diyeyim? Hata bende ve annesinde. Başıboş bıraktık."

" Şey. Yardımcı olmamı istediğiniz başka bir konu yoksa, ben müsaadenizi isteyeyim Metin Bey. Artık iş emniyette. Bağlantılarını da bulmaları an meselesi. Olay benden çıktı."

" Çok sağolun Feridun Bey. İyi ki, sizi tanımışım. Birazdan ücretinizin kalan kısmını da hesabınıza EFT yaparım. İki kez hayatınızı tehlikeye attınız. Hakkınızı helal edin."

Feridun'un görevi burada bitmişti. Arabasına bindiğinde, hesabına ücretin yattığının mesajı geldi. Piposunu yaktı. Üfledi. Zerrin'in babası resmen yıkılmıştı. Her üstlendiği olayda benzer aile dramlarına tanık oluyordu. Bu da işinin tatsız bir parçasıydı. Ama bilmediği bir şey vardı. Zerrin daha başına çok dertler açacaktı ve Feridun tekrar işe koyulacaktı.

Ekip arabası flaşörleri yakıp, Haznedaroğlu malikânesine geldiklerinde Zerrin ve kardeşi Aslan, çoktan son sürat kaçıyordu. Virajlarla dolu, tehlikeli Boğaz yolundaydılar. Hava iyice kararmıştı.

"Daha hızlı sür abla! Daha hızlı sür!"

"Ablacığım bu yol virajlı! Daha ne kadar hızlı süreyim?"

"Korkma, baksana yol bomboş!"

"Bas gaza abla!"

Zerrin gaza bastı. Tam o sırada karşıdan kocaman bir kamyon çıkageldi. Kız, paniğe kapıldı. Ehliyetini alalı çok olmamıştı. Direksiyon hakimiyetini kaybetti. Araç, yalpalayarak, sular sıçratarak denize düşerken ters döndü.

Kamyon şoförü dikiz aynasından olanı gördü.

"Oha! Böyle hızlı gidilir mi lan bu yolda!"

dedi. Sonra da kamyonu kenara çekip, hemen polisi aradı. Olay yerine ambulans, ekipler ve vinç geldi. Araba üzerinden sular aka aka denizden çıkartıldı.

Aslan, içindeydi ve çoktan hayatını kaybetmişti. Şoför koltuğu ise boştu. Balık adamlar karanlık sulara dalış yaptılar ama kimseyi bulamadılar. Zerrin'in ne ölüsü, ne dirisi vardı. Annesi ve babası kenarda birbirlerine sarılmış ağlaşıyordu. Aslan'ı siyah bir ceset torbasıyla ambulansa koydular. Annesi, Metin'e döndü.

"Allah kahretsin! Hep senin yüzünden! Keşke, vaktiyle o köylü kızla evlenseydin! Bunlar olmayacaktı! Senin yüzünden! Senin yüzünden! "

diye bağırıyordu.

Ertesi gün ve takip eden günlerde de Zerrin'in cesedi bulunamayınca, aramaya son verildi.

31. Bölümün Sonu

Yazan: Müjde Dural

Not: Bu romandaki isimlerin ve olayların gerçek kişilerle alakası yoktur. Kurgudur.